بررسی اپیدمیولوژیک تریکومونازیس در زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی کاشان طی سال های ۷۳-۱۳۷۲

سابقه و هدف: تریکومونازیس بیماری مقاربتی دستگاه ادراری تناسلی بوده که عوارض شناخته شده و متعددی دارد. با توجه به شیوع متفاوت این انگل در کشور و موارد زیاد آلودگی بدون علایم بالینی، تحقیقی جهت تعیین شیوع تریکومونازیس و نقش عوامل موثر در بروز بیماری در مراکز تنظیم خانواده و کلینیک زنان کاشان طی سال های 73-1372 صورت پذیرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی بر روی 900 خانم انجام گرفت و نمونه های ترشح واژنی که با یکی از روش های گسترش مرطوب، کشت دیاموند اصلاح شده، کشت دورسه و رنگ آمیزی پاپانیکلایو مثبت باشد به عنوان بیمار تلقی شدند و نقش عوامل سن، میزان تحصیلات، ph، علایم و نشانه های بیماری و روش های جلوگیری از بارداری در بروز بیماری تعیین گردید. نتایج با استفاده از آمارهای توصیفی ارایه شد. یافته ها: شیوع آلودگی با تریکوموناس واژینالیس، 2.1 درصد (19 نفر) بود و با 95% اطمینان، شیوع آلودگی در جامعه حداقل 1 و حداکثر 3 درصد برآورد می گردد. بیشترین شیوع تریکومونازیس در 6-5.6=ph در زنان خانه دار، 34-20 ساله و بی سواد مشاهده گردید. هیچگونه اختلاف معنی داری بین سن، شغل، سواد، ph، علایم بالینی (خارش، سوزش، مقاربت دردناک) و روش های پیشگیری با میزان آلودگی وجود نداشت، برعکس بین ترشحات چرکی، آبکی و کف آلود و لکوره با تریکومونازیس ارتباط معنی داری به دست آمد. نتیجه گیری: شیوع تریکومونازیس در کاشان نسبتا پایین و علایم بالینی پاتوگونومیک نیست. تشخیص صحیح با روش های آزمایشگاهی جهت درمان مناسب را توصیه می نماید.